त्यस बखतको नेपाल

सुनपानी छर्के जेपनि चोखो मान्ने, त्यो समय
वर्षभरी जम्मा पच्चीस–तीस जनाले म्याट्रिक पास गर्ने त्यो समय
राणाकालमा नेपाली शुद्ध लेख्न सिकाउने त्यो प्रयास
त्रिचन्द्र कलेज खास, यस्तो छ गौरवमय इतिहास
भाईहरु लाहुरे बने म चाहिँ हावा बनेँ
नेपालीहरु आफै उत्पादन गर्थे, कमाउथे, रमाउथे
फौजीलाई रुपैयाँको सट्टा तलबमा जमीन दिइन्थ्यो
राज्यको ध्यान खर्च घटाउनमा हुन्थ्यो, बजेट गोप्य राखिन्थे
घरघरै मतपत्र बाँड्ने, मतपेटिकाको रङ हेरेर मेयर छान्ने त्यो निर्वाचन
नेतृत्वको चाकरीमा अभ्यस्त नेपाली
स्वदेशी सामान खोजी खोजी प्रयोग गर्थे र त सम्मान अर्कै थियो
नेपाली सिपाहीहरु रातोपिरो देखिन मरिच चपाउँथे
सय रुपैयाँ ऋण लिँदा वर्षभरी बधुवा मजदुरी गर्नुुपर्ने त्यो नेपाल
आफ्नै उद्योग र उत्पादनले आत्मनिर्भर बनेको नेपाल
छोरी पढाए स्कूलबाटै पोइला जान्छन् भन्ठान्ने त्यो समाज
गल्ति गरे परैबाट ट्वाक्क ढुङ्गाले हिर्काउने त्याे समय
फौज बन्न र देशकालागि मर्न हानथाप गर्ने ती नेपाली
सवारी र शिकारीमा चलेको राजकाज
जब नेपालीले विदेशी समान देखे, नेपालकै अधोगति शुरु भयो
धामी झाँक्रीले धानेको स्वास्थ्य सेवा
छिमेकी राष्ट्रहरु नेपालमाथि आक्रमण गर्न किन डराउथे?
मेची–महाकाली छिचोल्ने त्यो मूलबाटो
विदेशी फेसनले नछोएको नेपाल
घुस खाँदा बाबुबाजेको नाम जाने डर !